Inmiddels sta ik wel bekend als iemand die geregeld met z’n hoofd voorover geknikt bij concerten staat. Nek in een oncomfortabele houding, pony voor m’n ogen die er eigenlijk twee weken geleden al door de kapper afgeknipt had moeten worden. “Jij danst nooit echt bij concerten, maar je gaat wel met je hoofd heen en weer, heel cute” werd er laatst tegen me gezegd. Cute als in grappig, denk ik. In de jaren ’90 vernoemden ze er een heel genre naar en de medeshoegazers van Crashing hebben de bijbehorende sound goed in hun oren geknoopt. Uit de koker van de band komen golven in galm gedrenkte glide gitaren, zachte fluisterstemmen en net wel/net niet dansbare ritmes die we voor het laatst hoorden op de platen van Curve, Swirlies en My Bloody Valentine. Vermeng dit alles met een vleugje Dinosaur Jr. en Sugar, en je hebt Crashing wel zo’n beetje bij elkaar gerefereerd. De band speelde al eerder met oudgedienden van Downstage als Coaster en L’orne en mag als volgende in het rijtje naar de Oosterstraat rijden. Oordopjes bij de bar verkrijgbaar! | Hugo

Crashing | Instagram